Maurice Hoorens: “Ik wil blijven geloven dat er een mooie toekomst voor mij is weggelegd”. Dat vreugde en verdriet heel dicht bij elkaar liggen, is bewezen. Een medaille heeft daadwerkelijk een goede en minder goede kant. Dat heeft Maurice Hoorens uit Geraardsbergen, die in januari 17 jaar wordt, zelf moeten ondervinden. Terwijl de ene renner met glorie zijn toekomstplannen aankondigt voor het volgende seizoen, zit de andere renner in zak en as en ziet hij zijn grote droom aan flarden springen. Maurice moest in augustus noodgedwongen zijn passie als wielrenner voorgoed opbrengen. Wij gingen met onze rubriek ‘streekrenners in de praatstoel’ langs bij hem. Met een prop in de keel deed Maurice samen met mama Nathalie zijn verhaal.
Waarom en hoe ben je begonnen met koersen en waarom de voorkeur voor het wielrennen? en deed u voor het wielrennen een andere sport? Op 10-jarige leeftijd ben ik begonnen met voetballen bij EC Oudenhove, vervolgens maakte ik de overstap naar provinciaal voetbal en verdedigde ik de kleuren van SK Munkzwalm. Toen mijn oudste broer Victor begon met wielrennen, werd ik ook geprikkeld door het wielrennen. Hierdoor startte ik als laatste jaar miniem bij Wielerclub Onder Ons Parike. Mijn broer gaf na de aspiranten er de brui aan terwijl ik met volle goesting ben door gegaan.
Je bent als miniemen begonnen met wielrennen, hoe was dat? Wat heb je bereikt en wat waren je belangrijkste uitslagen/prestaties bij de aspiranten en uw eerste jaar als nieuweling? Onder de vleugels van Eric Manssens ging het bij de miniemen zeer goed. De overwinningen, zowel voor de weg- als de tijdritten, volgden elkaar wekelijks op. Dus gingen we met volle moed over naar de aspiranten. Op de piste werd ik bij de aspiranten Vlaams kampioen. In mijn eerstejaars aspirant werd ik dan ook Belgisch kampioen op de weg en tijdens het tijdrijden te Fernelmont. Het werd een super mooie dag en beleving voor het leven. De overstap naar de nieuwelingen verliep ook vlotjes. Maar jammer genoeg kreeg ik eind 2021 te maken met klierkoorts waar ik heel lang de gevolgen van heb moeten dragen. Via via ben ik begin 2022 bij wielercoach Wim De Wolf uit Appelterre terechtgekomen en we hebben samen keihard gewerkt. Ik was klaar voor het wegseizoen samen met een hele goede omkadering, van kinesist Koenraad Martens, Sam Herreman voor de core-oefeningen om de rugproblemen onder controle te krijgen en Anthony Decaestecker als mijn osteopaat.
Hoe verliep je tweede jaar bij de nieuwelingen en wat waren je belangrijkste wedstrijden en uitslagen dit seizoen? Ik had een veelbelovend jaar als tweedejaars nieuweling. Het seizoen was maar pas begonnen of ik boekte meteen mijn eerste overwinning. In Juli mocht ik voor de tweede keer het zegegebaar maken in Borsbeke (Herzele). Tijdens dit seizoen behaalde ik heel wat top tien plaatsen. Zo werd ik negende in de Ronde van Vlaanderen. Ik kon dus al spreken van een geslaagd seizoen, maar helaas werd dit abrupt afgebroken begin augustus, terwijl er nog zoveel moois op mij lag te wachten.
In augustus kreeg je plots te horen dat je moest stoppen met wielrennen? Hoe kwam dat en wat was er aan de hand? Ik had mij het einde als nieuweling alvast helemaal anders voorgesteld. Ik had nog zoveel wedstrijden dat ik wilde rijden en ik keek zo hard uit naar de overstap bij de junioren. Daar had ik dan ook keihard voor gewerkt. Helaas sloeg het noodlot toe op dinsdag 1 augustus. Die ochtend werd ik thuis onwel, hevige buikpijn, zweten, ….. Ik wou toch graag bij de huisarts langsgaan omdat ik dit nog nooit eerder had gevoeld. Ook omdat ik de dag erna vertrok naar Spanje om daar de Vuelta al Bajo Aragón te rijden. Onze huisarts zelf was afwezig wegens ziekte en we werden doorgestuurd naar een andere arts, die toevallig ook sportarts is. Wij mochten onmiddellijk langsgaan. In tussentijd voelde ik mij wel weer beter. Op het eerste gezicht stelde de huisarts niets abnormaals vast. Uit de eerste vaststelling en symptomen zou het gegaan zijn om een bloeddrukval. Om zeker te zijn van zijn stuk deed hij een ECG doch hier merkte hij wel een hele lichte afwijking op. Daarom stelde hij voor om diezelfde dag nog langs te gaan bij de cardioloog om een echo te ondergaan. Wat ook gebeurde. Toch zag ik er enorm tegenop om deze afspraak te maken. Ik vroeg mijn mama een paar keer of het echt wel nodig was dat we die echo lieten doen. Nadat de echo was gebeurd, meldde de cardiologe dat ze jammer genoeg geen goed nieuws had voor ons. De grond zakte letterlijk onder onze voeten weg. Na overleg diezelfde avond nog met de cardioloog, mij wielercoach Wim De Wolf en sportarts Dag Van Elslande kreeg ik een no go om in Spanje te starten. Mijn wereld stortte in elkaar. Gelukkig ben ik niet flauwgevallen die dag. Dit bleek achteraf gezien wel een heel belangrijk gegeven voor de behandelende cardiologen.
Dit was voor jou een donderslag bij heldere hemel, hoe heb je dit verwerkt dat je op de ene dag na de andere je droom moet opgeven? Mijn wereld stortte in elkaar. Ik heb toen besloten om mee te gaan naar Spanje. Ik heb heel veel kameraden in het peloton en velen waren ook daar in Spanje. Ik ben meegegaan maar zonder te koersen. Het was een hele zware emotionele week ook voor mijn mama die thuis zat. Maar het was het beste dat ik op dat moment kon doen, mee afreizen naar Spanje. Toen ik na een week terugkwam stonden er nog heel wat onderzoeken op het programma. Ik moest gedurende twee dagen een holter dragen. Een holter volgt je hartritme op en kan ook hartritmestoornissen opsporen. De resultaten hiervan waren eerder hoopgevend, er werden geen hartritmestoornissen noch hartfalen vastgesteld. Een week later vond de MRI plaats. Deze MRI ging duidelijkheid brengen. Helaas was dit het nieuws dat je als wielrenner niet wilt horen. Er werd hypertrofische cardiomyopathie vastgesteld, d.e. een verdikking van de hartspier. Het verdict was keihard, onmiddellijk stoppen met wielrennen. We waren aan de grond genageld…. Dit kon toch niet? Nooit had ik iets gevoeld, nooit heb ik mij slecht gevoeld op de fiets, waarom toch? Waarom ik? Het was en is nog steeds niet te aanvaarden. Dit is een verwerkingsproces waar we door moeten en dit zal tijd, heel veel tijd vragen. We moeten, samen met mijn mama en broers, de tijd nemen om dit te aanvaarden. Het is heel intens allemaal en drastisch. Een second opinion bij professor Brugada bracht helaas geen andere oplossing.
Wat zijn je toekomstplannen en dromen nu je gestopt bent met wielrennen? Ik wil echt actief bezig blijven in de wielerwereld. Ondertussen beëindigde ik al succesvol de opleiding Start to Coach. Dat is gezien mijn nog prille leeftijd, waar ik nu al aan kon deelnemen. Binnen een tweetal weken zal ik ook de opleiding tot ploegleider meevolgen, al zal ik dit nog niet kunnen uitoefenen alsook de stage nog niet kunnen lopen daar ik nog over geen rijbewijs beschik. Ik wil echt jonge mensen motiveren en stimuleren bij het wielrennen. Er is een eventuele kans dat ik bij WOOP zal meehelpen bij het begeleiden van de aspiranten tijdens de trainingen samen met mijn grote maat Eric (Manssens). Met het behaalde diploma Start to Coach mag ik dit al doen. In het najaar 2024 starten de opleidingen te Gent voor trainer C/B/A. Ik heb sowieso de bedoeling om deze te volgen. Ik wil blijven geloven dat er een mooie toekomst voor mij is weggelegd …ook al zal die er dan anders uitzien dan verwacht en gehoopt.
Zijn er bepaalde mensen die je toch nog wil bedanken of vernoemen aub? Om niemand te vergeten, wil ik iedereen bedanken die er was voor mij en die ook in mij is blijven geloven toen het iets minder ging. Ook wil ik mijn wielercoach Wim De Wolf bedanken voor de super begeleiding en de toffe band die wij hadden en nog steeds hebben, vooral om mij en mijn mama bij te staan bij het vernemen van het vreselijke nieuws en mee te gaan bij de cardioloog. Wielerclub Onder Ons Parike wil ik bedanken voor alle kansen die ik kreeg en voor de begeleiding voor de volle zes jaar waar ik er als wielrenner was aangesloten. Zij waren voor mij dan ook de enige club waarbij ik aangesloten was. En ik kan jullie verzekeren, dat jullie allemaal nog niet van mij af zijn! Ik wil iedereen bedanken voor de steun. Deze steun en bemoedigende woorden van vele mensen zijn een kleine en warme troost in deze hele situatie.
Maurice en Nathalie, in naam van mezelf en onze redactie bedank ik u voor dit aangrijpelijk maar vooral mooi verhaal. Bedankt om dit met ons en de lezers te willen delen, ook al was het niet gemakkelijk voor jullie! Wij wensen jullie dank ook van harte nog veel succes toe in jullie verdere plannen en toekomst!
(Foto: Guy Coppens)
