Ook ten huize Ghijssels Hautman te Ninove weten de ouders van een mindervalide dochter, wat corona doet met gezinnen. “Onze dochter Sandra Ghijssels die zwaar lijdt aan epilepsie aanvallen waardoor haar doen en laten beperkt is tot kleuter niveau, komt wekelijks naar haar ouderlijke huis. Papa Chico haalt ze op in home Zonnelied te strijtem waar ze verblijft. “Ik zie heel snel als ik ze ophaal of het goed of slecht met haar gaat. Wij begrijpen haar heel goed omdat ze met ons gezin mee opgegroeid is. Sandra kreeg heel kort na haar geboorte de eerste epilepsie aanvallen, hierdoor werden haar hersenen zwaar beschadigd. Wij kregen al heel snel te horen dat ze amper 7 tot 8 jaar oud zou worden, en zie onze kapoen zoals wij haar al eens noemen, is intussen al 47 jaar mogen worden. Wat haar lichamelijke functies betreft, deze gaat zienderogend achteruit. Haar rechter hand gebruik ze al vele jaren niet meer, het stappen gaat enkel met ondersteuning van ons, haar ganse lichaam krijgt het hard te verduren,” zegt Marie-There.
Maar Sandra is meestal (99 %) optimistisch. Normaal gaan we wanneer we haar ophalen even tot aan het graf van haar lievelingsbroer broer Danny. Zij noemde hem steeds witteke die op 51 jarige leeftijd op moederkesdag plots overleed in 2017 aan een hartstilstand. De mooiste dag van alle moeders wordt wel eens gezegd.
Met de coronapandemie gaan we met Sandra niet naar de begraafplaats van haar broer, we trachten haar zoveel te beschermen van die vieze corona ziekte. Sandra ziet heel graag de koers op tv, dan zijn haar verstaanbare woorden nie valle pijn doen, en lacht ze zelf met haar uitspraken. Nu we met haar niet naar buiten kunnen proberen we toch een paar uur met haar bezig te zijn, en zie het kaartspel werd boven gehaald. Daar Sandra niet kan lezen noch schrijven, ziet ze wel gelukkig een paar kleuren. Dus een spelletje kaart zwart op zwart en rood op rood lukt nog wel. Wat genoot ze er van. Ook wij als ouders keken of het goed was. Soms legde ze eens een kaart op het verkeerde hoopje en moest ze er zelf mee lachen. Verkeerd zei ze dan in haar woorden, daaraan is te zien dat ze wel de kleuren kan onderscheiden van elkaar.
“Op de bezoekdag eet ze dan in de late namiddag boterhammekes, liefst met gehakt of hollanse kaas. Daarna zegt ze een zakje daarmee bedoeld ze een plastic zakje, daar moet dan in: 1 doosje zwannekes, 1 cola, 2 pakken koeken om zoals ze zegt koeken verdele leefgroep, en Sandra gaat voldaan en optimistisch terug naar Zonnelied. Ja Sandra is niet alleen onze lieveling, maar ook van vele kennissen en familieleden. Maar voor ons als ouders, vader van 76 en moeder van 72, worden de jaren zwaarder, en stellen we ons de vraag, hoelang kunnen wij Sandra nog ondersteunen, vertellen de bezorgde ouders Marie-Therese en Sigmond.
