Onlangs werd een originele telefooncel die gewonnen werd via een wedstrijd georganiseerd door Proximus, zonder brokstukken door het personeel van de voormalige R.T.T. intussen Belgacom, afgeleverd in het al even authentieke mini museum in het pittoreske Mussenzele te Haaltert. Het betreft een exemplaar dat afkomstig is uit de jaren ‘50 dat dienst heeft gedaan in onze Belgische Ardennen, het stond jarenlang opgesteld in Dinant. De aluminium cellen kwamen in gebruik tijdens Expo ’58. Meer dan 14000 openbare telefooncellen werden toen geplaatst als universele dienstverlening.
Het Mini Museum Mussenzele uit Haaltert haalde zijn slag thuis door een gepaste motivatie binnen te sturen aan de organisator. Van de meer dan tweehonderd inschrijvingen werden er dertig weerhouden. Tijdens de persconferentie in de kantoren te Brussel werden de 30 winnaars bekend gemaakt door juryvoorzitter en voorzitter van de Raad van Bestuur van Proximus, Stefaan De Clerck. De 30 laureaten werden ondergebracht in 3 categorieën, 1. Erfgoed, waaronder het Mini Museum, 2. Kunst en 3. Nieuw of ander gebruik van de telefooncel. In 1997 werd nog gemiddeld 15 uur per maand gebeld vanuit een cel. Met de opkomst van de gsm daalde het gebruik geleidelijk tot minder dan één gesprek per maand. De telefooncel in Haaltert is er een met een betaalkaart. Munten werden snel vervangen door kaarten wegens veelvuldig vandalisme.
In België werden de telefooncellen door Belgacom – en zijn voorganger R.T.T. – sinds 1932 beheerd. In 1997 waren er 18.000 telefooncellen in België. De laatste Belgische telefooncel werd symbolisch verwijderd op 1 juni 2015. Met de laatste telefooncellen verdwijnen dan ook een beetje erfgoed en nostalgie. Wat heeft de hoorn van dit apparaat niet te verwerken gekregen? Van doffe ellende tot hemels geluk bij het bellen naar zijn/haar liefje. Tranen van geluk, tranen van verdriet werden in deze ‘sacristieën’ geweend… Ik schrijf er nog een gedicht over, zegt Rik De Schepper, bezieler en beheerder van het mini museum.
